For faster navigation, this Iframe is preloading the Wikiwand page for Morze Banda. Connected to: {{:: Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Morze Banda Kontynent Azja Państwa Indonezja Timor Wschodni Powierzchnia 470 tys. km² Największa głębia Rów Banda: 7440 m Zasolenie 34‰ Typ morza międzywyspowe Wyspy Celebes, Buru, Seram, Kai, Tanimbar, Babar, Leti Wetar i inne mniejsze wyspy Położenie na mapie Indonezji 6°S 127°E/-6,000000 127,000000 Obszar Morza Banda Morze Banda (indonez. Laut Banda) – morze międzywyspowe w zachodniej części Oceanu Spokojnego, jedno z mórz wewnętrznych Archipelagu Malajskiego, położone między wyspami: Celebes, Buru, Seram, Kai, Tanimbar, Babar, Leti i Wetar. Przez liczne cieśniny łączy się z sąsiednimi morzami: Flores, Moluckim, Seram, Arafura, Timor i Sawu. Atrakcje turystyczne Brzegi wysepek otaczają rafy koralowe, które są dobrze widoczne w czystej wodzie Bibliografia Encyklopedia Audiowizualna Britannica – Geografia I, Rafał Jasiulewicz (red.), Leszek Baraniecki, Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2006, ISBN 83-60563-07-1, ISBN 978-83-60563-07-6, ISBN 83-60563-04-7, ISBN 978-83-60563-04-5, ISBN 1-59339-330-X, ISBN 978-1-59339-330-4, OCLC {{bottomLinkPreText}} {{bottomLinkText}} This page is based on a Wikipedia article written by contributors (read/edit). Text is available under the CC BY-SA license; additional terms may apply. Images, videos and audio are available under their respective licenses. Please click Add in the dialog above Please click Allow in the top-left corner, then click Install Now in the dialog Please click Open in the download dialog, then click Install Please click the "Downloads" icon in the Safari toolbar, open the first download in the list, then click Install {{::$
Morze Barentsa, źródło: Google kiedy okręty wojenne NATO biorą udział w operacji bezpieczeństwa w rosyjskiej wyłącznej strefie ekonomicznej na Morzu Barentsa bez udziału rosyjskiej
Bitwa na Morzu Barentsa, znana też jako bitwa noworoczna, została stoczona 31 grudnia 1942 między okrętami brytyjskimi a niemieckimi, na północ od przylądka Nordkapp (Północnego), w obronie alianckiego konwoju JW-51B, jako rezultat niemieckiej operacji „Regenbogen”. Bitwa na Morzu Barentsa II wojna światowa, bitwa o Atlantyk Obraz przedstawiający bitwę na Morzu Barentsa Czas 31 grudnia 1942 Miejsce Morze Barentsa, na północ od Przylądka Północnego Przyczyna atak Niemców na konwój JW-51B Wynik taktyczne zwycięstwo Brytyjczyków Strony konfliktu III Rzesza Wielka Brytania Dowódcy Oskar KummetzAlfred Schemmel † Robert BurnettRobert Sherbrooke Siły 2 krążowniki ciężkie,6 niszczycieli 2 krążowniki lekkie,6 niszczycieli,1 trałowiec,2 korwety,2 patrolowce,14 statków Straty 1 niszczyciel zatopiony,1 krążownik lekko uszkodzony,ok. 340 zabitych 1 niszczyciel i 1 trałowiec zatopiony,1 niszczyciel uszkodzony,250 zabitych Położenie na mapie Arktyki 73°15′N 29°00′E/73,250000 29,000000 Podłoże i siłyEdytuj Podczas II wojny światowej bardzo istotne dla wysiłku zbrojnego ZSRR, na którym spoczywał główny ciężar walk lądowych z Niemcami, były dostawy sprzętu i zaopatrzenia z zachodnich państw alianckich, dostarczane drogą morską przez Arktykę. Konwoje statków spotykały się głównie z przeciwdziałaniem niemieckiego lotnictwa i okrętów podwodnych (U-Bootów), natomiast stosunkowo silna flota niemieckich okrętów nawodnych stacjonujących w portach północnej Norwegii, była używana jedynie na małą skalę. Wśród przyczyn tego była nieufność Hitlera wobec wartości bojowej okrętów nawodnych (spowodowana utratą pancernika „Bismarck”) oraz chęć zachowania floty do odparcia ewentualnej inwazji alianckiej na Norwegię. Pod koniec 1942 zdecydowano jednak przeprowadzić operację przeciw konwojom przy użyciu ciężkich okrętów nawodnych stacjonujących w Altafjordzie w północnej Norwegii. W tym czasie na froncie wschodnim toczyły się ciężkie walki o Stalingrad i istotne było dla Niemców osłabienie radzieckiego zaopatrzenia. Jednocześnie Hitler, niespokojny o los floty, wydał dyrektywy unikania starć z przeważającym przeciwnikiem, kiedy okręty niemieckie mogłyby zostać utracone. Operację nazwano Regenbogen (pol. tęcza). 30 grudnia 1942 niemiecki okręt podwodny U-354 wykrył aliancki konwój JW-51B płynący do ZSRR. Konwój JW-51B składał się z 14 statków handlowych przewożących materiały wojenne do ZSRR, w tym 202 czołgi, 2046 samochodów, 87 myśliwców, 33 bombowce, t oleju opałowego, t benzyny lotniczej i t innych materiałów wojennych[1]. Statki te eskortowane były przez niszczyciele brytyjskie: HMS „Onslow”, „Orwell”, „Oribi”, „Obedient” i „Obdurate” (typu O), starszy niszczyciel eskortowy HMS „Achates”, dwie korwety typu Flower (HMS „Rhododendron” i „Hyderabad”), trałowiec HMS „Bramble” i dwa patrolowce – uzbrojone trawlery „Vizalma” i „Northern Gem”. Eskortą dowodził komandor Robert St. Vincent Sherbrooke na „Onslow”. Daleką osłonę konwoju zapewniały dwa krążowniki lekkie HMS „Sheffield” i „Jamaica”, tworzące Zespół R (Force R), patrolujący na trasie konwoju pod dowództwem kontradmirała Roberta Burnetta. Konwój wypłynął z Loch Ewe 22 grudnia 1942, a jego eskorta dołączyła na Islandii 25 grudnia, po czym popłynął na północny wschód w stronę arktycznych portów ZSRR w Zatoce Kolskiej. Podczas sztormów 28 i 29 grudnia konwój uległ częściowemu rozproszeniu, odłączyło się pięć statków, niszczyciel „Oribi” i patrolowiec „Vizalma”. W celu nawiązania z nimi kontaktu wysłany został trałowiec „Bramble”. Trzy statki dołączyły do konwoju 30 grudnia, pozostałe podążały niezależnie do portu przeznaczenia. W celu przechwycenia i zniszczenia konwoju niemieckie dowództwo wysłało w morze wieczorem 30 grudnia zespół wiceadmirała Oskara Kummetza, którego trzon stanowiły dwa krążowniki ciężkie „Admiral Hipper” i „Lützow”, ten drugi należący do serii szczególnie silnych tzw. pancerników kieszonkowych. Ponadto w skład zespołu weszło 6 dużych niszczycieli: „Friedrich Eckoldt”, „Richard Beitzen”, „Theodor Riedel” (typu 1934/1934A) i Z29, Z30, Z31 (typu 1936A). Siły niemieckie zostały podzielone na dwa zespoły. „Admiral Hipper” z niszczycielami „Friedrich Eckoldt”, „Richard Beitzen” i Z29 miały zaatakować konwój od północnego zachodu, odciągając eskortę, a wówczas druga grupa z krążownikiem „Lützow” miała zniszczyć konwój od południa. StarcieEdytuj HMS „Onslow” (podobne „Orwell”, „Oribi”, „Obedient” i „Obdurate”) Starcie Niemców z konwojem odbyło się podczas nocy polarnej, w trudnych warunkach atmosferycznych, z opadami śniegu, a zespoły przeciwników były rozproszone, stąd starcie przebiegało dość chaotycznie i często zespoły nie miały precyzyjnej informacji o atakującym przeciwniku. Skutkiem tego były też pojedynki na stosunkowo małe odległości, przez co niemieckie krążowniki nie mogły odnieść korzyści z większego zasięgu artylerii. 31 grudnia ok. niszczyciel „Obdurate”, osłaniający konwój od południa, dostrzegł trzy niezidentyfikowane niszczyciele za konwojem na zachód od niego. Spotkanie nastąpiło około pozycji 73°15′N 29°00′E/73,250000 29,000000[1]. Przypuszczano, że napotkane okręty mogą być radzieckie, lecz kiedy ok. otworzyły ogień, zorientowano się, że konwój natrafił na Niemców. Niszczyciele „Onslow”, „Orwell”, „Obedient” i „Obdurate” ruszyły wówczas w kierunku okrętów niemieckich, a „Achates” pozostał przy konwoju, tworząc zasłonę dymną. Brytyjskie okręty były słabsze od niemieckich niszczycieli, jedynie „Onslow” i „Achates” uzbrojone były w działa kalibru 120 mm (ten ostatni tylko w dwa), a pozostałe w działa 102 mm, podczas gdy niemieckie niszczyciele miały działa kalibru 127 mm i 150 mm. Zespół niemieckich okrętów miał w składzie także ciężki krążownik uzbrojony w działa 203 mm. O ogień otworzył krążownik „Admiral Hipper”, najpierw do „Achatesa”, lekko go uszkadzając. Po bezskutecznej wymianie ognia z obu stron, manewrujące pod niecelnym ogniem brytyjskie niszczyciele zaczęły pozorować ataki torpedowe, nie chcąc tracić w niepewnych warunkach ich jedynego atutu, jakim były torpedy. Podstęp zadziałał i „Admiral Hipper” czasowo odstąpił na północ w obawie przed torpedami. Po pewnym czasie jednak ponownie ruszył w stronę brytyjskich niszczycieli i ok. zdołał poważnie uszkodzić czterema pociskami „Onslowa” (17 zabitych). Komandor Sherbrooke został ranny w głowę, lecz kontynuował wydawanie rozkazów, po czym dowodzenie siłami brytyjskimi przekazał na „Obedient” (kmdr ppor. Kinloch). Niszczyciele następnie dołączyły pod zasłoną dymną do konwoju, który zmienił w tym czasie kurs ze wschodniego na południowy. O „Admiral Hipper”, prześladując konwój od północy, natknął się na trałowiec HMS „Bramble” i uszkodził go. W celu dobicia trałowca odkomenderowano niszczyciele „Friedrich Eckoldt” i „Richard Beitzen” (Z29 pozostał w tym czasie w tyle). Trałowiec został zatopiony przez „Eckoldta” o z całą załogą (120 ludzi)[2]. „Admiral Hipper” tymczasem zwrócił się ponownie na południe ku konwojowi, celnie ostrzeliwując ok. niszczyciel „Achates”, który później zatonął o (81 członków załogi uratował trawler „Northern Gem”, zginęło 113)[2]. „Hipper” uszkodził też lekko niszczyciel „Obedient”. W czasie walki Niemców z eskortą, od północy nadeszły zaalarmowane lekkie krążowniki brytyjskie Zespołu R, zaskakując Niemców. O otworzyły one ogień do „Hippera”, trafiając go szybko trzema pociskami 152 mm, które spowodowały umiarkowanie poważne uszkodzenia, przede wszystkim zalanie jednej z kotłowni, powodujące spadek prędkości[3]. Admirał Kummetz początkowo wziął ostrzał krążowników za pochodzący od niszczycieli brytyjskich, a po zidentyfikowaniu przeciwników jako krążowniki zarządził wycofanie się z boju na zachód, mimo że jego okręt był silniejszy od obu przeciwników. Jego ogień do krążowników był z kolei niecelny. Nadpływające w tym czasie na miejsce boju niszczyciele „Friedrich Eckoldt” i „Richard Beitzen” wzięły omyłkowo brytyjskie krążowniki za własne okręty. Gdy spostrzeżono pomyłkę, było za późno i ok. godz. salwami z niewielkiej odległości HMS „Sheffield” zatopił „Friedricha Eckoldta” z całą załogą i sztabem 5. Flotylli Niszczycieli (ok. 340 osób wraz z dowódcą flotylli KzS (kmdr) Alfredem Schemmelem)[4]. „Richard Beitzen” uszedł pod zasłoną dymną. Pod koniec starcia „Beitzen” i Z29 osłaniały odchodzącego „Hippera”. Drugi zespół niemiecki z „Lützowem”, podchodzący od południa, minął tymczasem kierujący się na południe konwój i znalazł się na wschód od niego. „Lützow” zdołał jedynie o ostrzelać z odległości 3–7 mil zasłonięty dymem konwój, lecz ostrzał był mało skuteczny i uszkodzono tylko jeden statek[5] (wystrzelił 87 pocisków 280 mm i 75 pocisków 150 mm). Ponownie brytyjskie niszczyciele „Orwell”, „Obedient” i „Obdurate” zdołały utrzymać Niemców na dystans groźbą ataków torpedowych. Kierując się na północ na spotkanie z „Hipperem”, „Lützow” natknął się na brytyjskie krążowniki i obie strony otworzyły ogień, lecz następnie krótko po południu zerwały kontakt w obawie przed atakami torpedowymi z obu stron. Zespół R trzymał się jeszcze przez pewien czas za Niemcami, nie podchodząc z obawy przed atakami torpedowymi niemieckich niszczycieli i upewniając się, że niemiecki zespół odchodzi. Wszystkie statki konwoju dotarły następnie do portu przeznaczenia. PodsumowanieEdytuj Starcie było porażką Niemców, którzy mimo znacznej przewagi jakościowej swoich okrętów i potencjalnie dobrego planu ataku w dwóch grupach, nie zdołali rozbić konwoju, ponosząc porównywalne straty z zadanymi. Jedną z głównych przyczyn było pasywne dowodzenie niemieckimi krążownikami i niszczycielami, w odróżnieniu od śmiałych działań brytyjskich niszczycieli, powstrzymujących silniejszego przeciwnika. Dowodzący eskortą komandor Robert Sherbrooke został za to odznaczony Krzyżem Wiktorii. Bitwa miała dalsze następstwa, gdyż Adolf Hitler wpadł we wściekłość z powodu bezużyteczności okazanej przez ciężkie okręty nawodne i był bliski decyzji wycofania ich ze służby i złomowania na korzyść okrętów podwodnych. Konsekwencje ograniczyły się jednak do dalszego ograniczenia aktywności niemieckich okrętów nawodnych, z których część skierowano do rezerwy lub zadań szkolnych. Głównodowodzący Kriegsmarine wielki admirał Erich Raeder, między innymi na skutek tej bitwy, podał się 30 stycznia 1943 do dymisji i został zastąpiony przez Karla Dönitza. PrzypisyEdytuj↑ a b Andrzej Perepeczko, Admiral Hipper w: „Morza, Statki i Okręty” nr 1/2000, s. 55. Spotykane też są inne liczby. ↑ a b Straty według ↑ Władimir Kofman (Владимир Кофман): „Tjażiołyje krejsera tipa Admiral Hipper” (Тяжёлые крейсера типа „Адмирал Хиппер”), Moskwa 1996. ↑ Patjanin ( Патянин): „Esmincy tipa Leberecht Maass”, seria Morskaja Kollekcja 5/2004. ↑ BATTLE OF THE BARENTS SEA w serwisie BibliografiaEdytuj 9. September-December 1942 including BATTLE OF THE BARENTS SEA w serwisie Irwin J. Kappes: Battle of the Barents Sea Barentsa, Morze, norweskie Barentshavet, ros. Bạriencewo mọrie, ang. Barents Sea, szelfowe morze Oceanu Arktycznego, między północnymi wybrzeżami Europy a Ziemią Franciszka Józefa na północy, Nową Ziemią i wyspą Wajgacz na wschodzie oraz archipelagiem Svalbard i Wyspą Niedźwiedzią na zachodzie. Przynależność do oceanuMorze Barentsa, norweskie Barentshavet, rosyjskie Barentsevo More, odległa część Oceanu Arktycznego o długości 800 mil (1 300 km) i szerokości 650 mil (1 050 km), obejmująca 542 000 mil kwadratowych (1 405 000 km kwadratowych). Jego średnia głębokość wynosi 750 stóp (229 m), pogrążając się maksymalnie do stóp (600 m) w głównym Rowie Wyspy Niedźwiedziej. Jest on ograniczony przez archipelagi Svalbard i Franz Josef Land (na północy), norweski i rosyjski ląd stały (na południu), archipelag Nowa Ziemia (na wschodzie) oraz przez umowną granicę z Morzem Grenlandzkim (na zachodzie), która biegnie od Spitsbergenu do najbardziej wysuniętego na północ krańca Norwegii, Przylądka Północnego, przez Wyspę Niedźwiedzią (Bjørnøya). Britannica Quiz All About Oceans and Seas Quiz Co jest największym na świecie morzem śródlądowym? Gdzie znajduje się Rów Portoryko? Sprawdź, jak głęboko sięga Twoja wiedza o morzach i oceanach dzięki temu quizowi. Morze było znane Wikingom i średniowiecznym Rosjanom jako Morze Murmeńskie. Po raz pierwszy pojawił się pod swoją nowoczesną nazwą na mapie opublikowanej w 1853 roku, honorując 16-wiecznego holenderskiego poszukiwacza północno-wschodniego przejścia do Azji, Willema Barentsa. Morze Barentsa obejmuje stosunkowo płytki szelf kontynentalny obramowujący euroazjatycki lądolód. Dno – pokryte piaskami, mułami i mieszaniną piasku i mułu – jest przecięte ze wschodu na zachód przez główny Rów Wyspy Niedźwiedziej oraz mniejsze rowy: Południowy Przylądek, Północny i Północno-Wschodni. Wyniesienia Centralne i Perseusza zapewniają płytszą rzeźbę terenu na północy, a na południowym wschodzie znajdują się ławice rybackie i płycizny. Również na południowym wschodzie znajduje się Wyspa Kolguyev. Zachodnie wybrzeże kontynentalne jest gwałtownie wzniesione i poprzecinane fiordami, natomiast na wschód od półwyspu Kanin wybrzeże jest nisko położone, z licznymi płytkimi zatokami i przesmykami. Wybrzeża północnych archipelagów są strome i wysokie, z lodowcami opadającymi do morza i nagromadzeniami naniesionego przez lodowiec gruzu w zagłębieniach. Klimat jest subarktyczny, z zimowymi temperaturami powietrza wynoszącymi średnio -13° F (-25° C) na północy i 23° F (-5° C) na południowym zachodzie; średnie letnie w tych samych regionach wynoszą odpowiednio 32° F (0° C) i 50° F (10° C). Roczne opady wynoszą 20 cali (500 mm) na południu, ale tylko połowę tego na północy. Uzyskaj subskrypcję Britannica Premium i uzyskaj dostęp do ekskluzywnych treści. Subscribe Now Gałęzie North Cape i Spitsbergen Prądu Norweskiego przynoszą ciepłe prądy do morza, ale ciepło jest tracone podczas mieszania się z zimniejszymi wodami. Pomimo wysokiego zasolenia (34 części na 1000), zimą tworzy się lód, ale pola są cienkie i góry lodowe nie utrzymują się długo. W lecie krawędź lodu wycofuje się daleko na północ. Amplituda pływów i kierunek prądów są bardzo zróżnicowane. Porty wolne od lodu to Murmańsk i Teribyorka (Rosja) oraz Vardø (Norwegia). Rozkwita rybołówstwo. Mikroskopijne formy fitoplanktonu żywią się głębinowymi bezkręgowcami, małymi, podobnymi do krewetek skorupiakami, małżami i gąbkami, które z kolei wspierają takie ryby jak dorsz, śledź, łosoś, gładzica i sum. Występują tu również ssaki morskie (foki i wieloryby), lądowe (niedźwiedzie polarne i lisy arktyczne), mewy morskie, a w ciepłe dni kaczki i gęsi. Podwodna flora jest bardzo bogata w płytkich południowych regionach, a brunatne, czerwone i zielone algi są szeroko rozpowszechnione. Większość linii brzegowej to skały i kamienie, ale około 20 do 40 procent zawiera krzewy, mchy i porosty. Trawy są rzadkie. .
Morze Norweskie. El Morze Norweskie Znajduje się w najbardziej wysuniętej na północ części Oceanu Atlantyckiego. Obszar ten jest znany jako obszar najbardziej wysunięty na północ. Znajduje się w pięknym kraju położonym na północny wschód od kontynentu europejskiego i rozciąga się na półwyspie skandynawskim. Zaznacz na mapie Morza : Barentsa Białe Norweskie Północne Bałtyckie Śródziemne Adriatyckie Jońskie Egejskie Czarne Marmara Azowskie Kaspijskie , jest Morze Barentsa położone "nad" (na mapie) granicą Norwegii i Rosji. Na południe od niego leży właśnie mroźne i śnieżne Kirkenes. To 10-tysięczne miasto (z jedną dziesiątą mieszkańców narodowości rosyjskiej) jest mroźne, bo klimat ma częściowo kontynentalny.Morze Arktyczne - Wyniki wyszukiwania dla zdjęć i ilustracjiWyświetl filmy dla morze arktycznePrzeglądaj dostępne zdjęcia i obrazy (12 825) dla słowa kluczowego morze arktyczne lub rozpocznij nowe wyszukiwanie, aby znaleźć więcej zbiorów zdjęć i wyniki. 310 229 418 163 310 467 166 377